Leningradem lat 80. wstrząsa muzyczna rewolucja. Utworzony w 1981 roku zespół Zoopark, którego liderem został pionier rosyjskiego bluesa, Majk Naumienko (Roman Biłyk), niemal z miejsca zdobywa popularność. Powiew Zachodu, odpowiednio stonowany i ugrzeczniony, zyskuje przychylność tak słuchaczy, spragnionych muzyki innej niż radzieckie pieśni patriotyczne, jak i władzy, akceptującej nowy gatunek na rodzimej estradzie.
Sława Majka Naumienki dociera do 19-letniego Wiktora Coja (Teo Yoo), który razem z przyjaciółmi również marzy o karierze muzycznej. Bez odpowiedniego wstawiennictwa i stosownej pomocy nie ma szans na zaistnienie. A Majk ma wszystko – uznanie partii, zdolności, przyjaciół z odpowiednim sprzętem nagrywającym i fanów. Ma także uroczą, młodą żonę, Nataszę (Irina Starshenbaum), z którą żyje w bardzo nowoczesny sposób.
Kariera Wiktora rozwija się powoli. Trudno porwać publiczność gładkimi, spokojnymi utworami bez wyrazu będąc jedynie poboczną, trzecioplanową gwiazdą, występującą gdzieś w tle wielkiego Zooparku. Utworzony przez Coja zespół, Garin i giperboloidy, szybko dokonuje zmian. Po opuszczeniu grupy przez powołanego do wojska perkusistę, zespół zmienia nazwę na Kino i zaczyna szerszą ofensywę, na razie skierowaną do podziemnych klubów. Majk robi co może, by wesprzeć młodszych kolegów. Tak wypada, jako muzykowi, poza tym Natasza darzy coraz większym uczuciem Wiktora, przez co częste kontakty między mężczyznami zdają się nieuniknione.
Trudna znajomość powoli zaczyna przynosić korzyści. Kino, reklamowane początkowo jako zespół satyryczny, nabiera mocy i rozpędu, a Wiktor, otoczony szeregiem fanów i fanek, staje się symbolem rodzącego się rosyjskiego rocka i gwiazdą na miarę Majka Naumienko. A nawet większą. Gdy jednak pomoc doświadczonego muzyka już nie wystarcza, kontrolę nad zespołem przejmuje piękna Marianna – świeża żona Wiktora, poznana podczas jednego z koncertów. Nowofalowy rock, chociaż wciąż jeszcze w kajdanach polityki, jest coraz bliżej rozerwania ich i wyzwolenia rosyjskiej młodzieży. Czy jednak nie rozpędzi się za bardzo?
Nakręcone w 2018 roku „Lato”, Kiriłła Sieriebriennikowa, to wyjątkowa, podwójna biografia. Przede wszystkim jest to historia rozwoju grupy Kino, dowodzonej przez rosyjsko-koreańskiego rockmana, Wiktora Coja. Poznajemy go początkiem lat 80., gdy jako młody chłopak razem z przyjacielem z zespołu przemierza Leningrad, poszukując swojego miejsca i kogoś, kto puści jego utwory w obieg. I tu pierwsza biografia łączy się z drugą, w momencie, gdy Wiktor poznaje Majka Naumienkę, kilka lat starszego, a już niezwykle cenionego w kraju artystę. Artystę, którego rockowa, wolna dusza, uwięziona jest pod płaszczem grzecznych, statycznych koncertów, w pełni akceptowalnych przez władzę. Złote czasy, które powoli nadciągają, nie są już dla Majka, czego ten jest świadomy. Wiktor wydaje się być takim człowiekiem, jakim Majk chciał być. Otwartym, pełnym nadziei i pasji, łapiącym okazję i nie ulegającym odgórnym rozkazom. Dlatego też drogi obu mężczyzn się łączą na pewien czas. Tym co ich dzieli jest jednak związek między ukochaną Nataszą, a nowym znajomym. Związek co prawda czysto platoniczny, lecz jakże bolesny.
Gdy film dobiega końca, Wiktor Coj jest wciąż jeszcze przed szczytem swojej kariery. Już kultowy, wciąż jeszcze czeka na ten moment, który pozwoli mu wybić się szerzej. Ten moment niestety nie nadchodzi, ani w obrazie, ani w rzeczywistości. W sierpniu 1990 roku, wracając z Łotwy, gdzie nagrywał kolejną płytę, muzyk ginie w wypadku samochodowym, mając zaledwie 28 lat. Nieco ponad rok później umrze także Majk Naumienko, a wraz z nimi przygaśnie krótka era nowofalowego, rosyjskiego rocka.
„Lato” nie jest jednak tylko i wyłącznie klasyczną biografią. Sieriebriennikow materiał biograficzny przeplata innymi elementami. Mamy zatem krótkie notki informacyjne o rockowym zespołach lat 80., lecz z Europy Zachodniej i Stanów Zjednoczonych, mamy także znakomicie zrealizowane sceny z serii „co było, gdyby”, pokazujące alternatywne rozwinięcie pewnych wydarzeń, gdyby tylko okoliczności na to pozwoliły… Są zatem szaleńcze, punkowo-rockowe pościgi przez pociąg, w rytm szaleńczej muzyki czy prawdziwe hardrockowe koncerty, rodem z Zachodu, w których udział biorą nawet partyjni przedstawiciele, bawiąc się przy tym nieziemsko. Większość tych scen jest śpiewana przez aktorów drugo- i dalszoplanowych, niejednokrotnie przez statystów, np. stojących w wagonie tramwaju, a utwory dobrane są tak, by przedstawiały zarówno twórczość europejskich wyjadaczy rocka, jak i samego Wiktora Coja. Do tego dołożone zostały różne elementy graficzne, kolorujące szarą rzeczywistość na czerwono i wprowadzające w klimat lat 80. trochę współczesnej kultury komiksowej i popkultury. Całość okraszona wybranymi dziełami grupy Kino, takimi jak „Алюминивые огурцы” („Aluminiowe ogórki”), „Восьмиклассница” („Ósmoklasistka”) czy „Когда-то ты Был Битником” („Kiedy to byłeś bitnikiem”).
Tytuł: Lato
Tytuł oryginału: Лето
Reżyseria: Kiriłł Sieriebriennikow
Scenariusz: Lilija Idow, Michaił Idow, Kiriłł Sieriebriennikow
Kraj produkcji: Rosja/Francja
Rok produkcji: 2018
Kadry pochodzą z filmu:
- "Lato", Kiriłł Sieriebriennikow, Rosja/Francja 2018
