Dwunastoletnia Akkie (Hanna Obbeek) jest utalentowaną piłkarką grającą w szkolnej drużynie. Cały zespół intensywnie ćwiczy, by spełnić swoje marzenie i zagrać na turnieju. To, że dziewczyna gra w piłkę nożną, nie podoba się jednak kilku chłopakom, w tym łobuzerskiemu Joepowi (Nils Verkooijen). Nieustannie dokucza Akkie, fauluje ją podczas niezobowiązującej gry i jest zdecydowanym przeciwnikiem uczestnictwa dziewczyn w sportowych rozgrywkach. Sytuację starają się załagodzić bliscy znajomi nastolatki – jej najlepsza przyjaciółka Elise (Fiona Livingstone), zakochany w Akkie Laurens (Bram Flick), a także ulubiona nauczycielka, panna Ina (Eva van der Gucht).
Konflikt między dziewczyną a chłopakiem mimo wszystko narasta, przeradzając się w narastającą wrogość, która zwieńczona zostaje bójką w miejskim parku. Gdyby nie szybka interwencja jednego z uczniów, który wezwał nauczycielkę, nastolatkowie skończyliby znacznie gorzej, niż na rozbitym nosie dziewczyny. Sprzeczka wywołuje jednak coś, o czym nikt wcześniej nie wiedział, a czego zwiastunem jest nieustannie cieknąca krew z nosa przestraszonej uczennicy.
Zaniepokojeni rodzice zabierają Akkie na badania kontrolne. Te nie dają jednoznacznej odpowiedzi, jednak kierują dziewczynę na szczegółowe testy na oddział onokologii. Tam sympatyczny lekarz, nazywany Doktorem Wąsem (Loek Peters) objaśnia aspirującej piłkarce na czym polega praca krwinek i płytek krwi, a także jak dochodzi do rozwoju procesów chorobowych. Pociesza także, że zdrowieje 80% przyjmowanych w szpitalu dzieci. To nieco uspokaja nastolatkę, jednak nie na długo. Diagnoza nie pozostawia żadnych złudzeń – młody organizm zaczyna mierzyć się z postępującą białaczką.
Ułożone życie Akkie powoli zaczyna się zmieniać. Nie może uczęszczać na lekcje ani widywać się z przyjaciółmi. Jej nową koleżanką staje się jedna z opiekunek leżących na oddziale dzieci, równie sympatyczna i aktywnie wspierająca dziewczynę Afida (Chris Comvalius). Wprowadza nastolatkę w świat onkologii, zachęca do tworzenia własnego „naszyjnika bohatera” – łańcuszka składającego się z korali, otrzymywanych po każdej chemioterapii. Pomaga jej zaaklimatyzować się w nowym miejscu, a także podtrzymuje na duchu, gdy długie blond włosy dziewczynki zaczynają wypadać.
Klasa Akkie zaczyna odczuwać jej nieobecność. Wartość dziewczyny dostrzega też w końcu Joep, który zauważa, że bez niej nie mają szans na boisku. Krótkie epizody, gdy ich koleżanka czuje się lepiej i może wrócić do szkoły, dodają wszystkim wiary w powodzenie leczenia i szansę, by nastolatka zagrała razem z nimi. Życie, w przeciwieństwie do piłkarskiego meczu, nie akceptuje jednak remisów. Zawsze musi znaleźć się ktoś, kto wygra, oraz ten, który odejdzie pokonany.
Hanna Obbeek i Nils Verkooijen w filmie Ósmoklasiści nie płaczą, Dennis Bots, Holandia 2012
„Ósmoklasiści nie płaczą”, holenderskiego reżysera Dennisa Botsa, to niezwykle poruszający dramat, stworzony w oparciu o prawdziwą, lecz bliżej nieokreśloną historię. Akkie jest zwyczajną nastolatką, która ma swoje plany, marzenia i pasje. Jest lubiana, ma bliskich kolegów i jedną najwierniejszą przyjaciółkę, która nie ustępuje jej na krok. Spoiwem łączącym wszystkich jest piłka nożna, sport, który uprawiają w każdej wolnej chwili, pragnąc, by wystąpić w turnieju.
By przybliżyć te marzenia do realizacji, panna Ina, nauczycielka nastolatków, prosi o pomoc szkolnego trenera. Wszyscy razem zajmują się planami, analizują możliwe składy drużyny, wybierając spośród siebie odpowiednie osoby na poszczególne pozycje. Jednym z najsilniejszych elementów zespołu jest właśnie Akkie, co jednak nie wszystkim pasuje. Zazdrosny o to Joep usilnie stara się dokuczyć dziewczynie, by zniechęcić ją do gry. Jego życzenie spełnia się w bardzo przewrotny sposób. Ukryta dotychczas choroba uaktywnia się w młodym, delikatnym ciele, by wkrótce uderzyć z całą mocą.
Reżyser pokazuje powolne odchodzenie nastolatki. Dziewczyny, która wciąż walczy o swoje marzenia, z całych sił próbuje korzystać z życia i nie chce zawieść pokładanej w nią wiary. Przecież 80% leczonych na oddziale dzieci wraca do zdrowia. Tak powiedział lubiany przez wszystkich doktor. Ktoś taki nie może się mylić, tym bardziej, że przysiągł zgolić swoje bujne wąsy, z których jest powszechnie znany, jeśli nie uda mu się wyleczyć Akkie.
Dotychczasowe życie zaczyna jednak odchodzić w zatrważającym tempie. Dziewczyna słabnie, nie mogąc już nie tylko cieszyć się ze sportowego obozu, na który tak chciała jechać. Coraz mniej jej wolno i na coraz mniej ma siły. Brak tej sympatycznej koleżanki zaczyna odczuwać także sam Joep, dotychczas traktujący ją źle i z pogardą. W chwili, gdy doktor Wąs zjawia się w sali bez swojego zarostu, wynik tego meczu, jakim jest życie, staje się jasny. Lecz dopóki piłka jest w grze, a drużyny są na boisku, coś się jeszcze może wydarzyć.
„Ósmoklasiści nie płaczą” to wyjątkowy film. Tragizm w nim zawarty nie jest pokazywany z całą mocą. Wręcz przeciwnie, przyjaźnie, antypatie, rodzące się uczucia, burze hormonów i rozwijające się pasje obserwujemy i przeżywamy razem z nastoletnimi bohaterami. Dlatego, gdy coś przestaje działać tak, jak powinno, wydaje się, że to tylko chwilowa niedyspozycja. Przecież do wygrania jest turniej, a Akkie jest do tego zwycięstwa niezbędna. Wygrana jednak się oddala wraz z każdym kolejnym koralem dokładanym do naszyjnika dziewczyny. Naszyjnika coraz dłuższego, zdającego się nie mieć końca. Pozostaje z napięciem czekać na ostatni gwizdek i ostateczny wynik rozgrywki, w tym przypadku nie o punkty czy miejsce na podium, a o życie.
Tytuł: Ósmoklasiści nie płaczą
Tytuł oryginału: Achtste Groepers Huilen Niet
Reżyseria: Dennis Bots
Scenariusz: Jacques Vriens, Karin van Holst Pellekaan
Kraj produkcji: Holandia
Rok produkcji: 2012
Kadry pochodzą z filmu: - "Ósmoklasiści nie płaczą", Dennis Bots, Holandia 2012
