Nastoletnia Anne (Sigrid ten Napel) mieszka z rodziną w niewielkiej, holenderskiej wsi. Jednej z wielu podobnych, otaczających miejscową elektrownię, którą mieszkańcy czczą na równi z Matką Boską. Życie na wsi upływa spokojnie i do bólu schematycznie, zgodnie z odwieczną, konserwatywną tradycją społeczności bez perspektyw na życie. Oprócz Anne, nazywanej przez rówieśników Cichą, w domu mieszkają rodzice i dwaj bracia.
Okolica oferuje niewiele rozrywek. Poza szkolną codziennością pozostaje budka z jedzeniem, ustawiona przy kościele, klub z muzyką elektroniczną i rzeka, skażona elektrownią jak wszystkie pobliskie wioski. Miejscowi są zamknięci na obcych, to też Anne zmuszona jest spędzać czas w towarzystwie rozpustnych chłopaków z sąsiedztwa, dziwnych koleżanek i swojej pobożnej, równie cichej kuzynki.
Wszystko zmienia się wraz z nadejściem lata, gdy wielu mieszkańców spotyka się w ośrodku kultury na lekcji rysunku. W Anne coś zaczyna pękać, gdy w roli modelki widzi jedną z wiejskich piękności, pozującą nago Ruby (Ella-June Henrard). Podczas kolejnych pobytów nad rzeką, widząc obściskujące się pary, dociera do niej, że to nie jest jej styl życia. Myśli, z jakimi się zmaga, powoli klarują się w chwili, gdy na stację benzynową, na której pracuje, podjeżdża na skuterze nowa mieszkanka wsi – ciemnoskóra Lena (Jade Olieberg).
Powoli zakochująca się w niej Anne, jeszcze nie w pełni dopuszczająca do siebie tę informację, od tej chwili robi wszystko, by poznać bliżej nieznajomą. Początkowo nieśmiałe kroki i małomówność ustępują miejsca odwadze i potokowi słów, przerwanemu pierwszym pocałunkiem dziewcząt. Niestety, chęć przedstawienia nowej dziewczyny rodzinie i znajomym okazuje się być złym pomysłem. Małomiasteczkowa mentalność, nawet w sercu liberalnego kraju, nie pozwala nastolatce żyć tak, jak by tego chciała.
„Lato” to piękna, choć smutna, liryczna opowieść o walce z konserwatywną mentalnością mieszkańców obrzeży miast, miasteczek i wsi, a także doświadczaniu samego siebie i odkrywaniu swojej drogi. Anne poznajemy w momencie, gdy jest niczym niewyróżniającą się nastolatką, chcącą żyć inaczej, ale niespecjalnie czującą potrzeby zmiany czegoś. Po prostu tak jak jest, jest od bardzo dawna. Przybycie nowej dziewczyny, ze swoimi nie mniej tragicznymi historiami z życia, do tego uśmiechniętej i otwartej na ludzi (w przeciwieństwie do mieszkańców wioski), sprawia, że i w umyśle nastolatki otwierają się kolejne uliczki. Być może nawet takie, o których nigdy wcześniej nie miała pojęcia.
Historia miłości między dziewczynami, to jedna strona filmu. Colette Bothof w swoim dziele pokazuje też coś więcej. W tej małej wsi i jej mieszkańcach ukazuje Holandię w negatywie. Niderlandzka otwartość na ludzi, akceptacja innych wyznań, orientacji czy koloru skóry, tak cenione w Europie, to tylko warstwa wierzchnia niderlandzkiego społeczeństwa, które w środku bywa równie nietolerancyjne i ksenofobiczne, jak przedstawiciele innych narodów. Szykany, jakich ofiarą pada Lena, a potem obie dziewczyny, stają się symbolicznym początkiem przemian. Reżyserka pokazuje, że potrzebna jest terapia szokowa, by ludzie zaczęli rozumieć, że odmienność nie jest wcale gorsza i że to, co uznawane od dawna za oczywiste i akceptowalne, bywa tym złem prawdziwym. A wszystko, co się dzieje wokół nas, zależy od jednostkowego podejścia do poszczególnych kwestii życia.
Film skonstruowany został tak, by poruszał niekoniecznie obrazem, co bardziej treścią. Choć zrealizowany z artystycznym zamysłem, odnosi się wrażenie, że jest jakby niepełny. Przedstawione historie mogłyby z powodzeniem zostać pogłębione, zamiast tego otrzymujemy jednak okrojoną, spłyconą historię. Co prawda głos zza kadru dopowiada wiele treści, ale poruszana tematyka zasługuje zdecydowanie na coś więcej. Z „Latem” jest jak z występującą w nim elektrownią. Jest i wpływa na życie wszystkich, choć nie do końca wiadomo, jaki ten wpływ jest naprawdę.
Tytuł: Lato
Tytuł oryginału: Zomer
Reżyseria: Colette Bothof
Scenariusz: Marjolein Bierens
Kraj produkcji: Holandia
Rok produkcji: 2014
Kadry pochodzą z filmu:
- "Lato", Colette Bothof, Holandia 2014
